Een parel is een korrel zand. Die keer op keer door het water wordt bedekt Met het parelmoer dat aan de binnenkant van de oester voor het grijpen ligt. Om de parel te laten groeien is het wezenlijk dat de oester zich opent.
Datzelfde geldt ook voor de ontwikkeling van mijzelf. Ik kan de focus leggen op mijn oester, of op de kern daarvan. Maar als ik de zandkorrel in mij wil laten groeien. Moet ik telkens weer kopje onder durven gaan, wanneer mijn oester zich opent.
In tegenstelling tot de oester, Kan ik wel zelf invloed uitoefenen op dit proces. Ik moet dan wel durven mijn verankering los te laten. En met vertrouwen net zolang de stroom volgen tot ik mijn plek gevonden heb.
Want ook voor mensen geldt: “Als een oester zich niet opent, dan ligt dat aan de kwaliteit van het water!” Alleen zuiver water, van de juiste temperatuur. Schept de juiste voorwaarden voor de oester om zich telkens weer te openen.
En dan, als ik in vertrouwen alles loslaat wat blokkeert. En tijd en getijde durf te laten doen wat het doet. Alleen dan verandert mijn kern. En wordt mijn eenvoudige zandkorrel, een kern die iedereen vreugde kan bieden, die verder ziet dan mijn soms gesloten buitenkant.
We humans obvious need a killing virus to slow us down. To experience the lack of speed once again. Let us just open our eyes and really see, what nature teaches us every day.
Nature needs no words or visions to make itself known. Rules and boundaries are meaningless. Beauty knows no time and needs just to be seen once. To remain forever… as a memory.
All it needs is its place on earth and water from the sky. It never takes! It just receives, in order to give.
Kwetsbaar ben ik Maar niet breekbaar Dat heb ik al wel laten zien Ik ben kapot Maar niet gebroken Gevallen ben ik Maar ook weer opgestaan
Tegenslag maakte mij sterker Fouten leerden mij het leven Door de liefde te omarmen Ontmoette ik gemis Kwetsbaar ben ik Maar niet breekbaar Het is juist mijn kwetsbaarheid Die mij zo sterk maakt
“De oude healer zei tegen de ziel: het is niet je rug die pijn doet, maar de last die je draagt. Het zijn niet je ogen die pijn doen, maar het onrecht dat je ziet. Het is niet je hoofd dat pijn doet, maar je gedachten. Het is niet je keel, maar dat wat je niet durft vertellen. Het is niet je buik, maar je ziel die niet kan verteren wat er rondom jou gebeurt. Het is niet je lever die pijn doet, maar de boosheid vanbinnen. Het is niet je hart dat pijn doet, maar de liefde. En het is liefde zelf, die al deze pijn kan genezen, het meest krachtige medicijn.”
Ik liep door mijn verleden. Zocht tussen de zuilen in mijn hoofd. Helemaal alleen, was ik op zoek naar Licht dat mij ooit was beloofd.
Ik zocht er in het donker. Want hield mijn ogen dicht. Durfde niet de confrontatie aan van het Licht op mij gericht.
Zo zag ik ook de hulp niet, En het erbarmen op jouw gezicht. Toen jij mij wilde zeggen: “Laten we samen op zoek gaan, naar jouw éigen Licht.”
“Want pas als je, je éigen Licht ziet, Dan weet je waar je loopt. En zie je dat jouw weg leidt naar de sterren, ver buiten je hoofd!”
Het is de eenvoud van de tweevoud Je vindt het niet als je het zoekt. Het komt als je het niet verwacht meer, zomaar ineens toch naar je toe.
En door die ene lichtflits. Die ik door jouw ogen langs zag komen. Zie ik nu het volle Licht, de hemel hier op aarde, zoals ik haar nooit heb durven dromen.
Die reis op zoek naar sterren. Allemaal Liefde in het zwerk. Die reis maken wij alleen, maar toch ook samen. Want alleen samen, staan wij sterk.
We staan met zijn allen in tradities. Maar niet iedere traditie voelt als voor ons bedoeld.
Om je definitief los te kunnen maken uit die traditie, Moet je die traditie wel eerst door en door kennen.
Dat vraagt moed en doorzettingsvermogen. Omdat je kunt gaan merken dat er misschien kleine stukjes traditie wel een beetje “jou” zijn.
En niets is moeilijker voor een mens, dan slechts in Liefde te geven en te ontvangen. Juist datgene wat je in eerste (voor)oordeel niet wilde hebben of erkennen.
Ik sta aan de kust. Ik zie een schip met volle zeilen dat uitvaart naar de blauwe oceaan. Hij is schitterend en vol kracht en ik sla hem gade totdat hij uiteindelijk niet meer is dan een wit wolkje, daar waar de zee en de lucht samenkomen en in elkaar overgaan.
Dan zegt iemand naast me: “Kijk! Hij is weg!”. Hij is niet meer te zien. Zijn mast, romp en rondhout zijn nog net zo groot als toen hij bij mij wegging en hij is nog net zo goed in staat zijn levende lading naar zijn haven van bestemming te varen. Zijn kleiner geworden formaat zit in mezelf, niet in hem.
En op precies hetzelfde moment waarop iemand naast me zegt: “Kijk! Hij is weg!”, zijn er aan de andere kant ogen die hem zien komen en andere stemmen die de blijde roep overnemen: “Daar komt hij!”
Ik heb mijn stem gevonden, toen, precies daar waar hij moest zijn, in de door het lijf opgewarmde adem, aan mijn longen en keel ontsnappend.
Gedwongen door de nood van een fysieke ziekte om mezelf als lijf te omarmen, was het voor mij onmogelijk om lichaamloos proza te schrijven.
De stem is het schepsel van het lichaam dat het voortbrengt. Ik spreek als een kreupel wezen. Tegelijkertijd, door het uit te spreken verlos ik zowel “kreupel” als “wezen” van de schaamtevolle stiltes die me zo vaak omsingelden, ingehouden en afgezonderd;
Ik sta mezelf toe om openlijk tussen anderen te leven, naar hen uit te reiken, hen te strelen met vingers en zuchten. Geen lichaam, geen stem; geen stem, geen lichaam.
Als ik tegenwoordig vooruit kijk, lijkt het erop alsof ik juist steeds beter zie wat achter mij ligt. Vanuit de toekomst, duikt steeds meer het verleden op. Gevoelsmatig sta ik nog vooraan in de rij, maar heeft iedereen zich een halve slag gedraaid, waardoor ik nu achteraan in de rij terecht ben gekomen. Kijkend naar de toekomst van mijn verleden.
Mijn plannen voor wat komen gaat zijn dan ook in mist gehuld. En ik zie alleen nog maar contouren. Vage vormen waarvan ik niet weet of ze de wens als vader van de gedachte weergeven. Waarschijnlijk probeer ik te ver vooruit te kijken.
En daarom moet ik niet méér willen dromen dan één volgende stap kunnen zetten. Het pad van dit moment volgen, wat mij uiteindelijk zal brengen naar waar ik thuis mag komen. Angst niet verwarrend met onzekerheid, want het pad is voor mij eerder afgelegd. Dus probeer ik de onzekerheid om te buigen in enthousiast uitkijken, naar wat mij nog te wachten staat.
De afgelopen week heeft bij ons een poes gelogeerd. Met respect: “Een zeer bejaarde dame”. En ook bejaarde poezen hebben veel slaap nodig. Heel erg rumoerig en aanwezig was ze dus niet.
Nu ben ik jarenlang door mijn huisgenoten geplaagd met mijn tropisch aquarium. “Wat heb je daar nu aan? Die dieren zijn geluidloos en niet erg aaibaar” En dat klopte, maar ik vind nog altijd hun aanwezigheid een stil kleurrijk schilderij! En deze logeerpoes kwam ook niet veel verder dan: slapen eten, drinken en weer slapen.
Poes is weer naar huis: “ De Voer-, drink-, kattenbak en de krabpaal liggen weer in de schuur.” En ineens is mijn huis een stuk stiller en leger. Hoe kan dat nou: poes was toch slechts poes? Waarom hielp haar aanwezigheid dan toch de stilte en eenzaamheid verdrijven?
En ik denk ineens aan oma waar ik donderdagavonden heen ging “om te helpen”. Als doorsnee-mens was dat dus ‘praktisch helpen’: opruimen, boodschappen halen en vertellen over de kleinkinderen. Maar alles wat oma wilde aan hulp, was even de stilte verdrijven. Gewoon tegenover elkaar zitten, kopje koffie, samen muziek luisteren.
Soms is helpen niets anders dan: ’Samen in NU zijn!’
Iedereen is een eenling, zei de wijze man, maar bijna niemand weet het. Het jongetje keek hem ernstig aan. “Waarom niet?” Omdat de meeste mensen bang zijn voor zichzelf. Ze willen liever samen eenzaam zijn. “Ben ik ook een eenling?”: vroeg het jongetje. Ja, jij ook zei de wijze man. “Zal ik later ook een eenling zijn? “: vroeg hij verder. Dat hangt van jou af. Bedenk wel dat het heel moeilijk is om een eenling te zijn. Ieder mens wil je beïnvloeden. Ieder wil zich met jou bemoeien, zodat je net zo wordt als zij. Want als je een eenling wilt zijn, dan blijf je altijd een ander voor de ander en dezelfde voor jezelf. Dan blijf je vrij. Zorg dat je vrij blijft!
“Hoe moet ik dat doen?”: vroeg het jongetje zacht. “Ik ben vaak heel bang voor mensen. Ze schelden me uit omdat ik in hoe ik ben, of in wat ik doe of denk, vaak anders ben!” Dat maakt niet uit, het gaat erom dat je niet bang bent voor jezelf. Eenlingen reageren altijd op zichzelf en nooit op de ander. Dus als de ander je uitscheldt, dan scheld je niet terug. Je vraagt je alleen af: waarom doet dat nou zo zeer in mij? Is dat mijn trots, is dat mijn onzekerheid, is dat mijn angst? En waarom wil ik nou zo graag terug schelden? Komt dat door de ander of komt dat omdat ik zo van schelden houd? Omdat ik nog zoveel gescheld in mij heb zitten? Vraag altijd aan jezelf en nooit aan de ander want anders komt er een ander in je wonen en weet je niet meer wie je bent.
De wijze man pakte een beukennootje van de grond en zei: Ieder mens is als dit zaadje. De ander is alleen het water of het zonlicht, maar nooit het zaadje zelf. Dat zaadje zit in jou. Verbind je altijd met jouw eigen oorzaak en niet met de motieven van de ander. Zo maak je je vrij van de motieven van de ander. De ander raakt je alleen maar aan zoals ook de regen of de zon alleen het zaadje aanraakt maar niet weet of er een beukenboom of een dennenboom uitgroeit. “Of een roos….. “: zei het jongetje. Precies, of een roos. Niemand weet wat jij in je hebt. Dat moet jezelf ontdekken. De ander kan je niet raken als jij het niet in je hebt. Dus iedere keer als je door de ander wordt geraakt, of dit nu met vloeken gebeurt of een compliment, met slaan of met een streling, iedere keer kun je iets over jezelf te weten komen. Dat is het mooie van de ander. Dat is het mooie als je een eenling bent. Een eenling doet dankzij de ander steeds nieuwe ontdekkingen over zichzelf. Eigenlijk kan de ander je dus heel weinig aandoen.
Wees dan ook niet bang dat je de ander zou kunnen kwetsen want dat is niet mogelijk. Je kunt de ander alleen aanraken op de plek waar hij of zij al gekwetst was. Maar dat is dan niet jouw ‘schuld’, dat is een deel van hem of haar. En het is ook aan hem of haar of hij of zij deze kwetsing vergroot of juist beter wil leren begrijpen. Voel je niet gehinderd om alles te zeggen wat je wil zeggen, zo blijf je in evenwicht. Zo blijf je vrij van elkaar en geef je je eigen macht niet weg. Zorg dat je Vrij blijft.
Soms is een onverwacht bericht, een warme gedachte van iemand, weer net dat wat je nodig heb. Om je toch weer te doen opstaan vanuit de berm, waarin je vermoeid was gestruikeld en bleef liggen.
Tenslotte gaat het er als je reist, niet om het wat het einddoel is. Zodra je dat bereikt hebt, is je reis immers voorbij. Het gaat er veel meer om, hoe en met wie en met welke intentie je het pad dat voor je ligt afloopt.
En zo kun je door een onverwacht bericht ineens weer moed vatten. Verder lopend en maar zien waar je terecht komt.
Ondertussen genietend van wat er op dat moment om je heen is en gebeurd. Vanuit de wetenschap dat er altijd mensen en gebeurtenissen zullen zijn die je weer overeind helpen.
En dus ben ik weer op pad. In gezelschap van familie, vrienden en collega’s. Net zo lang genietend van en met elkaar, tot ik uiteindelijk weet dat ik mijn bestemming heb bereikt.
En dan kijk ik de anderen na… En zal ik op de een of andere manier, altijd met ze verbonden blijven. Kijkend door hun ogen, luisterend met hun oren, sprekend met hun mond. Verder levend door hun leven.
